آوردگاه

با کوله باری از دانسته هایت می روی ، به هر لحظه ات آگاهی ، تو گوهری گرانبها درآغوش داری ، می روی نه با پا حتی با سر . شیارهای خونین بر پیکرت حاکی از جاده ای سنگلاخ است . تو می روی ، گاه بر فراز و گاه بر فرود.
ایستادنت با نگاهی به آنسوی قله ها و به آسمان همراه است. تو دست در دست باد داری . گامها یکی بر یکی سوار از پل های ساخته ی دستت می روند. اما نه ، چاله ای پاهایت را در خود هضم می کند. سکون است می دانی . رهایی سخت است ، اما می روی. چشمانت با سپیدی و سیاهی خو گرفته . همه در جنگند و تو نیز و پاهایت .قدم هایت کوهی به کوه دیگر است.
گاه بر بلندترین تپه می نشینی و روایت می کنی راه پر پیچ و خم را با رنگ خونین دستانت. خستگی را از تن در می آوری و بر جای می گذاری.سیاهی هم با تو خو گرفته.چشمانت مانند چراغی برق می زنند . ابروهایت درهم تنیده اند. می دانی ، دیر زمانیست آنها هم از هم جدا نمانده اند.
به زمینی هموار رسیده ای ، اما هیچ چیز مثل آسمان زیبا نیست.سواری می آید ، از شمشیر دو لبه اش درمی یابی جنگی دیگر است. ترسی در وجودت نیست . پیش می روی . گاه آغاز همان پایان است. زمین خون را جویده جویده می بلعد. تو باز هم پیروز شده ای . اما ، آسمان تیره است . باید روشن باشد اما نیست. چیزی ناهمگون می زند . تو با خط ممتد میان تضادها آشنایی. آنگونه که باید نیست.
گاهی جنگ با پیروزی تو به پایان می یابد .اما از استادم آموختم که اگر جنگی با تیرگی آسمان به پایان رسید ، برنده ، شکست را در آغوش گرفته است. به دنبال پاهایت برو . شاید در آوردگاهی دیگر این را دریافتی که انتخاب تو باید جامه ی سپید رزم باشد و جاده مملو از آوردگاه است.